Wniosek o nominacę profesorską z 11.02.1931

  n   WYDZIAŁ HUMANISTYCZNY                       n                      We Lwowie, dnia 11. lutego 1931 r.
UNIWERSYTETU JANA KAZIMIERZA
  n     n     nWE LWOWIE

  n           Nr. 120.

W sprawie mianowania docenta
Dra Romana INGARDENA profeso-
rem nadzwyczajnym katedry filo-
zofji w Uniwersytecie Jana Ka-
zimierza.

Do

MINISTERSTWA

WYZNAŃ RELIGIJNYCH I OŚWIECENIA PUBLICZNEGO

w Warszawie.

  n           n       Z przejściem Prof.Dra K.Twardowskiego w stan spoczynku zawakowała jedna z trzech katedr filozofji w Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie.
  n           n       Celem jej obsadzenia Rada Wydziału Humanistycznego wybrała na posiedzeniu dnia 4. czerwca 1930 Komisję,złożoną z profesora honorowego Twardowskiego i profesorów Ajdukiewicza i Wartenberga po przewodnictwem Dziekana.Posiedzenie tej Komisji zwołane na dzień 16.lipca 1930 nie doszło do skutku z powodu nieobecności prof.Wartenberga we Lwowie. Z początkiem bieżącego roku akademickiego zwołał Dziekan posiedzenie na dzień 8. listopada 1930, na którem postanowiono wysłać pisma do profesorów filozofji innych Wszechnic polskich z prośbą o wyrażenie opinji o kandydatach na wspomnianą katedrę. Gdy odpowiedzi nadeszły,zebrała się Komisja dnia16. stycznia 1931, by zastanowić się nad proponowanymi kandydatami i powziąć ostateczną decyzję. Na liście kandydatów znaleźli się między innymi: Chmaj,Elzenberg,Harassek,Heitzman,Jasinowski i Ingarden. Po wyczerpującej dyskusji członkowie Komisji doszli do jednomyślnego wniosku, że najodpowiedniejszym kandydatem na wakującą katedrę filozofji jest Dr. Roman INGARDEN, habilitowany docent filozofji w Uniwersytecie lwowskim, którego też prawie zgodna opinja profesorów filozofji innych Wszechnic polskich wymieniała jako kandydata bardzo poważnego.
  n           n       Daty,odnosząc się do osoby Dra Ingardena,zostały już podane w referacie Rady Wydziałowej z dnia 12.lutego 1925 r. L: 121 z okazji jego habilitacji na docenta; dlatego można je tutaj pominąć. W tymże referacie złożono też dokładne sprawozdanie z działalności naukowej dr. Ingardena przed jego habilitacją.
  n           n       W tym okresie przedhabilitacyjnym ogłosił dr.Ingarden następujące prace:
  n           n       1. Dążenia fenomenologów.Przegląd filozoficzny Tom XXII, str. 76.
  n           n       2. Über die Gefahr einer Petitio Principii in der Erkenntistheorie.– Jahrbuch für Philosophie und phänomenologische Forschung.Tom IV str.24.
  n           n       3. Intuition und Intellekt bei Henri Bergson. –Jahrbuch f.Philos.u. phänom.Forschung.Tom V.str,177.
  n           n       4. Max Scheler.– Przegląd Warszawski tom IV str.27,
  n           n      5.  Spór o istotę filozofji.- Przegląd Warszawski tom IV. str. 12.
  n           n      6. W sprawie istoty doświadczenia wewnętrznego. – Przegląd Filozoficzny tom XXV.str. 12,
  n           n      7. Essentiale Fragen Ein Beitrag zum Problem des Wesens.-Jahrbuch f. Philos. u. phänom. Forschung str. 180,

  n           n       Prócz tego napisał Dr. Ingarden w tym okresie kilka dłuższych sprowzdań krytycznych i kilka recenzji pomieszczonych w Przeglądzie Filozoficznym, Ruchu Filozoficznym i Przeglądzie Warszawskim.

  n           n       Od czasu swej habilitacji dr. Ingarden rozwijał stale bardzo wydatną działalność naukową i ogłosił następujące prace:
1/ Über dieStellung der Erkenntistheorie in System der Philosophie. –Halle Max Niemeyer 1925 stron 36.
Praca ta, którą dr. Ingarden obrał za przedmiot swego wykładu habilitacyjnego,pojawiła się naprzód w języku polskim p.t. Stanowisko teorji poznania w systemie nauk filozoficznych w Sprawozdaniu państwowego Gimnazjum w Toruniu za rok 1924/25 i została potem wydana w języku niemieckim.

  n           n       Zadaniem tej rozprawy jest uzasadnienie jej głównej tezy,mianowicie że teorja poznania pozostaje do innych nauk filozoficznych w stosunku równorzędności, a zarazem że jest ona nauką pokrewną niektórym naukom filozoficznym,mianowicie fenomenologji świadomości i ontologji formalnej i materialnej. Przez teorję poznania rozumie Autor naukę, która ma zadanie wykryć zawartość naczelnej ogólnej idei poznania wogóle jak również idei mniej ogólnych,pod nia podpadających. Doprowadzić to ma teorję poznania do ustalenia systemu aksiomatów epistemologicznych, z których niektóre mogą być użyte jako kryterja przy dokonywaniu oceny wartości poznawczej wyników badania naukowego i poszczególnych poznań typów szczegółowych. Tak pojęta teorja poznania, zwana przez Autora czystą teorją poznania, jest według jego zdania nauką aprioryczną. Należy ją przeciwstawić teorji poznania stosowanej,która zajmuje się badaniem operacji poznawczych dokonywanych przez takie lub inne faktycznie istniejące podmioty poznania /n.p. ludzi/ i oceną wyników poznawczych dzięki tym operacjom uzyskiwanych. Teorja poznania stosowana nie jest już nauką aprioryczną i stosuje wyniki czystej teorji poznania do badanych przez siebie konkretnych wypadków. By wykazać, że czysta teorja poznania jest nauką równorzędną innym naukom teoretycznym i naukom wogóle, trzeba dowieść: 1.że nie posługuje się jako założeniami swych twierdzeń żadnemi takiemi twierdzeniami innych nauk,filozoficznych i XXX XXX XXX poznawczych tychże nauk dadzą się uzyskać, że jest więc w stosunku do tych nauk niezawisłą; 2. że twierdzenia jej nie są założeniami nauk innych,prócz oczywiście teorji poznania stosowanej. Rozprawa usiłuje przeprowadzić ten dowód, wykazując w szczególności niezawisłość czystej teorji poznania od nauk przyrodniczych,zwłaszcza fizyki i fizjologji, od psychologji, od fenomenologji świadomości, metafizyki i onrologji, formalnej i materjalnej,jako tych nauk,co do których mogłaby zachodzić wątpliwość ,czy czysta teorja poznania nie jest od nich zawisła. Wywód niezawisłości inych nauk od czystej teorji poznania kończy całą rozprawę.

  n           n       Praca odznacza się zwartością i zwięzłością,która jednak sprawia,że poglądy w niej wyrażone są raczej w głównych zarysach naszkicowane,niż dokładnie rozwinięte.

  n           n       2.Bemerkungen zum Problem”Idealismus-Realismus” /Uwagi dotyczące zagadnienia idealizmu i realizmu/. Rozprawa ogłoszona w Księdze pamiątkowej poświęconej Edmundowi Husserlowi w 70 rocznicę jego urodzin/ Festschrift Edmund Husserl zum 70. Geburtstag gewidmet/ str. 159- 190.

  n           n       Przyczyna fakty, że w sporze między idealistami i realistami nie udało się dotychczas uzyskać żadnego decydującego rozstrzygnięcia ani porozumienia, tkwi zdaniem Autora w tem, że nie zdołano sobie dotąd jeszcze uświadomić, iż poza tym sporem kryje się cały splot problematów,należących do kilku różnych dziedzin i domagających się odmiennych metod ich rozwiązania. Zadaniem rozprawy jest przeto odgraniczenie poszczególnych grup zagadnień,naszkicowanie najważniejszych kwestji w skład tych grup wchodzących i wskazanie związków, jakie pomiędzy temi grupami zachodzą.

  n           n       Rozprawa wychodzi od Husserlowskiego rozróżnienia sfery przeżyć czystej świadomości i sfery świata rzeczywistego,względem XXX XXX XXX zagadnienia stawia pytanie: Czy istnieje tylko sfera świadomości ,czy też obok niej i oprócz niej istnieje także sfera świata rzeczywistego ? Opowiedzenie się za pierwszą ewentualnością byłoby rozstrzygnięciem sporu w myśl idealizmu,oświadczenie się za drugą ewentualnością realistycznem rozstrzygnięciem zagadnienia. Pytanie to rodzi się z uznania transscendentności świata rzeczywistego względem przeżyć świadomości, i z przyjęcia faktu, że istnienie świata rzeczywistego,można zasadniczo podać w wątpliwość wobec tego,iż można powątpiewać o wartości poznawczej aktów poznawczych,dzięki którym podmiot poznania usiłuje uzyskać wiedzę o świecie rzeczywistym.

  n           n       Zdając sobie sprawę z motywów,które prowadzą do podanego wyżej tymczasowego pytania,jakoteż z dróg, na których ono mogłoby być rozwiązane,jak wreszcie z charakteru samego zagadnienia, nasunie się przypuszczenie,że zostały to pomieszane zagadnienia różnej natury i że wskutek tego istnieje nie jedno lecz wiele różnych pytań, pozostających z sobą w związku,a należących do różnych dziedzin badań filozoficznych. Należy przeto przedewszystkiem zastanowić się nad tymi zagadnieniami,ugrupować je odpowiednio i uświadomić sobie stosunki zależności, jakie pomiędzy niemi zachodzą.

  n           n       Zatem Autor stawia następującą tezę: W zagadnieniu idealizmu-realizmu trzeba wyróżnić trzy zagadnienia, mianowicie ontologiczne,metafizyczne i epistemologiczne. Wśród tych ostatnich należy znów odróżnić zagadnienia egzystencjalno-ontologiczne,formalno-ontologiczne i materjalno-ontologiczne .Zagadnieniem centralnem sporu jest zagadnienie metafizyczne,które o ile wogóle ma być rozwiązane,może być rozwiązane jedynie na drodze poznania metafizycznego, jeżeli takie jest wogóle możliwe. Przytem przez metafizykę rozumie Autor naukę mającą rozstrzygnąć,czy są i jakie są w swej faktycznej istocie sfery bytu i XXX XXX XXX ontologjom XXX zadaniem ma być analiza zawartości idei, nie przesądzając,czy istnieją rzeczywiście przedmioty ,pod te ideje podpadające. Centralne zagadnienie metafizyczne sporu miedzy realizmem a idealizmem da się jednak zdaniem Autora ściśle sformułować dopiero wówczas,gdy zagadnienia ontologiczne, wchodzące tu w rachubę zostaną rozwiązane i doprowadzą do szeregu twierdzeń, będących założeniami zagadnienia metafizycznego i do ustalenia szeregu pojęć zasadniczych,wchodzących w skład tego zagadnienia . Mimo tę zależność od zagadnień ontologicznych jest jednak zagadnienie metafizyczne w stosunku do nich zagadnieniem nowem, które zarówno co do swego sformułowania, jak pod względem swego rozwiązania wymaga metod swoistych. Natomiast rola zagadnień epistemologicznych i rozstrzygnięć na gruncie teorji poznania powziętych jest w sporze między realizmem a idealizmem drugorzędną, wbrew, co się zazwyczaj o tem sądzi. Ogranicza się ona jedynie do oceny wartości poznawczej uzyskanych rezultatów ontologicznych i metafizycznych.

  n           n       Spowodowane niewątpliwie warunkami natury technicznej zbyt szczupłe rozmiary pracy, w których Autor zawarł tak obfity materiał rzeczowy,stały się przyczyną,że także w tej rozprawie nie mógł on swoich poglądów należycie rozwinąć i przeciwko objekcjom, które mogą się czytelnikowi nasunąć,wyczerpująco uzasadnić, lecz musiał poprzestać na naszkicowaniu ich w głównych zarysach.

  n           n       3. Psycho-fizjologiczna teorja poznania i jej krytyka. Osobne odbicie z Księgi pamiątkowej II Gimnazjum im.Szajnochy we Lwowie,Lwów, 1930.str. 41.

  n           n       Rozprawa stawia sobie dwa zadania:

  n           n       1.Określić przedmiot, założenia i zadania psycho-fizjologicznej teorji poznania,której koncepcja nasuwa się badaczowi w sposób naturalny,gdy od życia praktycznego lub od badań nauk szczegółowych przechodzi bez specjalnie przeprowadzonych rozważań wstępnych do opracowania zagadnień epistemologicznych. Teorja poznania tak pojęta miałaby za przedmiot swych badań poznawcze czynności psychiczne uwarunkowane w swym przebiegu i własnościach zarówno przez budowę ciała ludzkiego i procesy fizjologiczne, w niem się odbywające,jak i przez własności duszy ludzkiej i procesy psychiczne, które w niej dokonywują się. Celem zaś jej byłoby rozwiązanie zagadnienia obiektywności poznania w przeżyciach poznawczych zdobywanego.

  n           n       2. rozwinąć i uzasadnić twierdzenia:

  n           n       że określenie dziedziny badania psychofizjologicznej teorji poznania jest niewłaściwe;

  n           n       że konieczna jest jakaś inna teorja poznania logicznie wcześniejsza od psycho-fizjologicznej teorji poznania;

  n           n       że empiryczny charakter badań psycho-fizjologicznej teorji poznania sprawia,iż wyniki jej mogą być jedynie statystycznemi uogólnieniami z doświadczenia i to uogólnieniami tylko prawdopodobnemi, podczas gdy problematy epistemologiczne domagają się zdaniem Autora rozstrzygnięć ściśle ogólnych i bezwzględnie pewnych; wreszcie

  n           n       że założenia psycho-fizjologicznej teorji poznania sprawiają,iż przy rozwiązywaniu podstawowych problematów epistemologicznych musi ona popełnić błędy logiczne,w szczególności błąd wyłudzenia zasady/ petitio principii /. To ostatnie twierdzenie uzasadnia Autor na przykładzie rozwiązania zagadnienia poznania świata zewnętrznego,przyczem wskazuje,że żadne z możliwych na gruncie tej teorji rozwiązań tego problematu nie da się uzasadnić bez popełnienia błędów logicznych.

  n           n       Konkluzją ostateczną rozprawy jest,że koncepcję psychofizjologicznej teorji poznania należy odrzucić i starać się o całkiem odmienne określenie przedmiotu, środków poznawczych i założeń teorji,która za zadanie stawiałaby sobie rozwiązanie zagadnień obiektywności poznania.
Rozprawa jest wyjątkiem z większego dzieła p.t.”Prologomona do teorji poznania”które Autor przygotowuje do druku.-

  n           n       Prace dr. Ingardena,powyżej wymienione,jak również jego prace w okresie przedhabilitacyjnym obracały się głównie w zakresie zgadnień teorji poznania,które stanowiły punkt centralny jego zainteresowań naukowych.

Na inny teren pracy wstępuje dr. Ingarden w swem ostatniem,niedawno wydanem dziele p.t. :

  n           n       4. Das literarische Kunstwerk.Eine Untersuchung aus dem Grenzgebiet der Ontologie,Logik und Literaturwissenschaft. / Literackie dzieło sztuki.Studjum z pogranicza ontologji, logiki i teorji literatury/. Halle,Max Niemeyer ,1931.str.XIV i 389.

Dzieło tych rozmiarów co niniejsze,nie pozwala na wyczerpujące, szczegółowe sprawozdanie z zawartej w niej bardzo bogatej treści; dlatego ograniczyć się tutaj trzeba do naszkicowania i ogólnej charakterystyki jego myśli przewodniej i wyników, do jakich dochodzi.

  n           n       Teorja literatury zajmuje się przedewszystkiem róznemi zagadnieniami szczegółowymi.Musi on przytem posługiwać się całym szeregiem pojęć podstawowych, których wyjaśnienie i ustalenie nie należy już do zakresu jej badań,ponieważ wyjaśnić je można jedynie na podstawie filozoficznego poznania zasadniczej struktury dzieła literackiego, należącej do jego istoty. Otóż Autor stawia sobie zadanie poznać i opisać tę zasadniczą strukturę, uchwycić dzieło literackie w jego szczególnym sposobie bytowania i przeciwstawić je zarówno różnym jego konkretyzacjom,które powstają podczas indywidualnych lektur,jak i przeżyciom psychicznym, w których dzieło literackie zostało utworzone resp. przez czytelnika percepowane. Na tej drodze badania literackie, o ile dotyczą samego dzieła literackiego,dadzą się uwolnić od błedów,popełnianych przez psychologistyczny sposób badania dzieł literackich, i oprzeć na podstawach filozoficznych.

  n           n       Dzieło literackie nie jest tworem jednolitym,lecz wielowarstwowym.Warstwy, stanowiące jego strukturę, są następujące:

  n           n       1.wartstwa językowych tworów brzmieniowych;
  n           n       2.warstwa całości znaczeniowych różnego typu;
  n           n       3.warstwa przedmiotów przedstawionych w dziele;
  n           n       4.warstwa schematyzowanych wyglądów Ansichten,w których przedmioty przedstawione przejawiają się/

Tym poszczególnym warstwom poświęca Autor gruntowne i wyczerpujące rozważania.

  n           n       Każda z tych warstw wprowadza do dzieła literackiego swój własny szczególny materiał i własne jakości wartości estetycznych i odgrywa w całości dzieła rolę swoistą,wyznaczoną przez jej istotną budowę. Dzięki tej budowie też warstwy poszczególne wiążą się w całość organiczną dzieła i prowadzą wskutek różnorodności swych elementów do ukonstytuowania się polifonicznej harmonji jakości wartości estetycznych.W ich współdziałaniu źródło swe ma – w kulminacyjnych fazach dzieła – jeszcze jeden szczególny jego element,który Autor nazywa ujawnianiem jakości metafizycznych. Ujawnianie się tych jakości wraz z polifoniczną harmonją jakości wartości estetycznych tworzy swoistą wartość estetyczną poszczególnego literackiego dzieła sztuki.

  n           n       Obok struktury warstwowej dzieła literackiego odznacza je jeszcze szczególna struktura następstwa jego części po sobie, dzięki której dzieło nabiera wartości kompozycyjnych i efektów dynamicznych, Ta struktura następstwa stanowi też powód,dla którego konkretyzacje dzieła literackiego są tworami czasowo rozciągłymi.

  n           n       Budowa warstwy znaczeniowej sprawia,że dzieło literackie jest utworem schematycznym,który pełnie i żywość może uzyskać jedynie w konkretyzacjach swych,powstających podczas lektury. Dopiero też ujawniające się w tych konkretyzacjach,dzieło literackie staje się przedmiotem estetycznym w ścisłem tego słowa znaczeniu, Poszczególne konkretyzacje są jednak uwarunkowane nie tylko przez samo dzieło,lecz także przez subjektywne operacje,w których je ujmujemy i przez różne okoliczności,w których odbywa się lektura dzieła.

  n           n       Dzieło literackie jest czysto intencjonalnym wytworem subjektywnych operacji,aktów świadomości. Jako wytwór tego rodzaju odznacza się bytową heteronomją i ma fundament swego powstania i swych własności w aktach świadomości,fundament zaś swego bytu w idealnych pojęciach i ideach, które zapewniają mu intersubjektywną identyczność. Ponieważ zaś jest tworem czysto intencjonalnym i przeto zawisłym w swej budowie od aktów świadomości, może być zmienione zarówno przez autora,jak przez czytelnika. Stąd powstaje możliwość jego życia w następstwie zmian,do których dochodzi w swych poszczególnych konkretyzacjach.

  n           n       Naszkicowana wyżej budowa dzieła literackiego daje Autorowi wielokrotnie sposobność do opracowania całego szeregu zagadnień,ważnych zarówno dla logiki,jak ontologji,jak wreszcie dla sporu idealizmem i realizmem. W ten sposób zostaje też mimo odrębność tematu,zachowany pewien związek pomiędzy dziełem w mowie będącem a dawniejszymi pracami Autora. Z zagadnień logicznych zostały opracowane lub przynajmniej naszkicowane: rozróżnienie różnych typów znaczeń słów,budowa zdania, w szczególności zdania orzekającego i zagadnienie związku pomiędzy zdaniami i całością z nich zbudowaną. Z pośród zagadnień ontologicznych zajął się Autor bliżej budową czysto intencjonalnego przedmiotu i strukturą stanu rzeczy/ Sachverhalt/, będącego przedmiotem zdania orzekającego.

  n           n       Rzecz oczywista, że dzieło tak obszerne,poruszające takie mnóstwo kwestji, które w sposób swoisty,od dotychczasowych,głównie psychologicznych rozważań różny, ujmuje i oświetla, XXX XXX XXX Autora wywoła uwagi krytyczne.W każdym jednak razie należy stwierdzić,że mamy tutaj dzieło poważne,bodaj pierwszą próbę o syntetycznym ujęciu ze stanowiska filozoficznego opracowanej monografji o strukturze i istocie literackiego dzieła sztuki,próbę, która niewątpliwie przyczyni się do dalszych badań nad zagadnieniem poruszonem, i że już tego względu pracę dr.Ingardena trzeba uznać za dzieło po względem naukowym ważne i doniosłe.

  n           n       Wykończoną i do druku przygotowaną chociaż jeszcze nie wydaną jest rozprawa dr.Ingardena na temat: Niektóre założenia idealizmu Berkeley’a. Rozprawa ta ma się ukazać w Księdze Pamiątkowej Polskiego Towarzystwa filozoficznego we Lwowie.

  n           n       Prócz prac wyżej wymienionych napisał dr.Ingarden kilka obszerniejszych recenzyj, kilka artykułów okolicznościowych i treści popularnej oraz wygłosił w Polskiem Towarzystwie filozoficznem we Lwowie szereg odczytów na następujące tematy:

  n           n       „ O klasyfikacji,
  n           n       „ Badania marburgskie nad obrazami eidetycznemi,
  n           n       „ Idealizm transcendentalny E.Husserla,
  n           n       „ Zagadnienia tkwiące w problemacie idealizmu i realizmu,
  n           n       „ O nazwach i słówkach funkcyjnych,
  n           n       „ Verbum finitum a zdanie.

  n           n       O pracach naukowych dr.Ingardena pojawił się już szereg, krótszych lub obszerniejszych sprawozdań i recenzji w fachowych czasopismach polskich i zagranicznych, i tak:

  n           n       O rozprawie p.t. „Essentiale Fragen” obszerne krytyczne sprawozdanie w „Przeglądzie filozoficznym” w czasopiśmie angielskim „Mind” dwa sprawozdania, jedno krótsze w związku z recenzją VII tomu Jahrbuch für Philosophie und phänomenologische Forschung,tom XXXV nr. 138, i drugie dłuższe w zeszycie z czerwca 1927, wreszcie w „Kantstudien” tom XXXI.zeszyt 2 i 3.

  n           n       O rozprawie Über die Stellung der Erkenntistheorie in System der Philosophie sprawozdanie w XXX XXX XXX tom V zeszyt 8, w „Pholosophisches Jahrbuch der Görres–Gesellschaft” i w „Berichte über die gesamte Biologie” tom II zeszyt 7 i 8;

  n           n       o rozprawie Bemerkungen zum Problem idealismus-Realismus sprawozdanie w „Revue de métaphysique et de morale” tom 36, nr. 3., w którym recenzent omawiając Księgę pamiątkową ku czci Husserla, z pośród 12 rozpraw w niej umieszczonych,rozróżnia obok pracy Steina szczególnie rozprawę Ingardena,jako „rzucającą nowe światło na pewne strony doktryny fenomenologów”.

  n           n       Te głosy prasy fachowej, po największej części pochlebne, podkreślające już to „staranność w sformułowaniu tez, świadczą o tem,że dr.Ingarden zdobył sobie już pewne imię i uznanie w świecie naukowym.

  n           n       Dr. Ingarden jest umysłem ruchliwym i pomysłowym,badaczem nauce z zapałem oddanym, bardzo płodnym i pracowitym,co tem bardziej podnieść trzeba,jeśli się zważy, że, pełniąc jednocześnie obowiązki nauczyciela w szkole średniej, nie może całego czasu poświęcić pracy naukowej.- Należąc do szkoły fenomenologów,kierunku, który w ruchu filozoficznym zagranicą,zwłaszcza w Niemczech,dużą odgrywa rolę , i będąc już dziś jednym z jej wybitniejszych przedstawicieli,operuje dr. Ingarden w swych pracach wprawdzie sytemem pojęć,terminologją i metodą tej szkoły, zachowując jednak w stawianiu i ujmowaniu problematów filozoficznych i w rozwiązywaniu ich samodzielność. Poważna postawa wobec zagadnień naukowych, metodyczność w ich opracowaniu,wnikliwość pod względem analizy, a przedewszystkiem zdolność do subtelnych dystynkcji; oto cechy, znamionujące jego prace naukowe.

  n           n       To też członkowie Komisji Filozoficznej, wybierając i przedstawiając Radzie Wydziałowej dr. Ingardena jako kandydata na opróżnioną katedrę filozofji,czynią to w tem przekonaniu, że w osobie dr.Ingardena zyska Uniwersytet Lwowski poważną siłę naukową, a on sam uzyska odpowiednie, żadnemi pobocznemi zajęciami nieskrępowane pole do dalszej owocnej pracy naukowej.

  n           n       Z tych względów Rada Wydziału Humanistycznego na posiedzeniu z dnia 11. lutego 1931 uchwaliła na wniosek Komisji Filozoficznej jednomyślnie zwrócić się do Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego z prośbą o wyjednanie u Pana Prezydenta Rzeczypospolitej

  n           n       Mianowania Dr. Romana INGARDENA ,habilitowanego docenta filozofji,profesorem nadzwyczajnym filozofji w Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie i poruczenie mu kierownictwa jednego z oddziałów Seminarjum filozoficznego.

  n           n       Z Rady Wydziału Humanistycznego Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie
W załączeniu:

1. 4 prace drukiem Podlacha
2. 8 listów /opinje/, Dziekan W.H
3. metryma chrztu
4. odbitka dyplomu doktorskiego
5. 2 dekrety nominacyjne.

Razem 16 zał.